Neden çoğu anne blog tutuyor ve onu okuyanlar da blogu bir o kadar tutuyor diye merak ederdim, bu da diğer mevzular gibi 'anne olunca öğrenilen' olaylardan biriymiş. Meğer insan anne olunca evladıyla yaşanan her güzelliği yalnızca resimle değil, hissiyatını aktarabileceği sözlere de kaydetmeyi istermiş. Unutmamayı sonra bu tatlı anlarını hayat denilen şu ruyanın. Çünkü her şey geride kalıyor ve uyandığınızda anımsamaya çalıştığınız ya da hiç uyanmak istemediğiniz bir rüya gibi geride kalıyor. İşte bu sebeplerden ötürü ben de diğer anneler gibi yazmaya karar verdim.
Evladımız 27 Kasım 2013 tarihinde, tam 16:26'da dünyadan bir soluk çekti ciğerlerine ve ağladı. O ağlarken nefes alabildiği, afiyette olduğu için ben güldüm. Epidural sezeryan oluyordum o esnada, önüme gerilen perdenin arkasında 7 kat kesilirken, ameliyattan mıdır bilmem nefesim daralırken ben heyecanla onu görmeyi bekliyordum. Doktorumuz Ayşe Katrancı hanım -Rabbim güzel dualarından, emeğinden, tatlı dilinden binlerce kez razı olsun- göbeğini keserken göbek adı verdi oğlumuza, Ahmed olsun dedi, yerde gökte övülsün. Ne bahtiyarlık ama..her müslüman anne gibi ben de Efendimizin ismini vermek istiyordum oğluma ama ağır gelir diye çekindiğimizden sahabelerden Hz.Muhammed'in halili olan Ebubekir'in ismini vermeyi uygun gördük. İsmiyle yaşasın canımın içi.
Hoş geldin bebeğim...
